Categorie: Kwinkslagen
Is ‘t nu gedaan, ja?!
Aan alle wielertoeristen en consorten die zo nodig naar me moeten roepen als onze wegen elkaar kruisen:
Ik ben Jezus niet!
Ik ben Sinterklaas niet!
Ik ben de Kerstman niet!
Ik ben Vader Abraham niet!
Ik ben Santa niet!
Ik ben de apostel Petrus niet!
Als jullie denken dat jullie buitengewoon origineel uit de hoek komen door me deze namen naar het hoofd te slingeren als we elkaar ontmoeten, dan denken jullie verkeerd, want tientallen anderen zijn jullie voorgegaan.
Ik zou overigens ook talloze namen voor jullie kunnen verzinnen.
Hangbuikzwijn bijvoorbeeld;
of speknek;
of gratenpakhuis;
of spillepoot;
of krijtezel;
of pruilbakkes.
Als ik dat niet doe, dan is dat omdat ik keurig, netjes opgevoed ben.
Hou dus maar op met die onnozelheden.
Uilenspiegel 119
Uilenspiegel 118
Uilenspiegel 117
Ondertussen op het naaktstrand 23
Zal ‘t gaan, ja?!
Het duurt nog 364 dagen tot kerstmis, maar toch hebben al mijn buren reeds hun kerstbomen opgetuigd en versierselen aangebracht. Hoe onnozel is dat?!
Een domme muil
Mijn zeer gewaardeerde vriend, R., kwam naar mijn nieuwe keuken kijken. Nu ja, hij kwam eigenlijk voor iets anders, maar ik loodste hem arglistig, want quasi onopzettelijk de keuken in, waardoor hij willens nillens met de renovatie geconfronteerd werd en niet anders kon dan die te bezienswaardigen. Hij wijdde er wat lovende woorden aan, zodat ik haast doorbrandde van trots en vervuld van dankbaarheid zijn complimenten in ontvangst nam. Daarna schurkten we ons in vleesetende fauteuils en wisselden het televisiekijken af met vlagen van koetjes en kalfjes.
Opeens verscheen Donald Muylle op het scherm: de in Vlaanderen alom bekende keukenfabrikant, die zich onsterfelijk heeft gemaakt met de manier waarop hij zichzelf aan de kijkers introduceert bij het begin van zijn reclameboodschap.
“Ik ben Donald Muylle”, zegt hij dan, op een nogal domme manier, die bij velen aanleiding geeft tot groot jolijt.
“Ik ben Donald Muylle”, zei hij dus, waarop mijn vriend zijn mond opende en een vrijwel perfecte imitatie van Donald ten beste gaf, zeggende: “Ik ben Domme Muylle”.
Ja kijk, dan kun je me wegdragen, hè. Als mijn salontafel iets hoger op zijn poten had gestaan, zou ik er ongetwijfeld onder gelegen hebben.
Uilenspiegel 116
Een gerechte straf – 2
Op de parkeerplaats van een provinciaal domein stroomde een autobus leeg. De passagiers ─ vogels van diverse pluimage en kostgangers van allerhande allooi ─ schaarden zich rond de chauffeur, die mededeelde dat ze met z’n allen en ieder apart over zo maar eventjes drie vrije uren konden beschikken, dewelke ze naar believen mochten invullen, waarna ze opnieuw bij het voertuig verwacht werden. Maar! Hij stak een waarschuwende vinger op.
“Wie tien minuten te laat komt,” vervolgde hij, “moet zich voor de bus opstellen en een lied ten beste geven. Wie twintig minuten te laat komt, moet voor de bus plaatsnemen, een lied zingen en een dansje placeren. En wie een halfuur te laat is, moet een lied zingen en een dansje placeren op de plek waar de bus heeft gestaan.”
Dat was lachen! Voor een harde kwast moet er een scherpe beitel zijn. Origineler had ik het niet kunnen verzinnen en op dat gebied ben ik nochtans tot heel wat in staat.